Peetouder Linda op bezoek

11 april 2023 - Verhaal

 

Onze reis in Guatemala begon in de cruisehaven Puerto Quetzal. We hadden juistgeteld 1 dag om in Guatemala aan wal te gaan en voor mij was de keuze snel gemaakt, ik boekte de dagexcursie ’the art en life in Comalapa’. Ik wilde zo graag mijn petekind Astrid ontmoeten! 

Na een rit van 2,5 uur door laag-en hoogvlaktes, arriveerden we in het dorp. Het was zondag, en we hadden het geluk dat we er de wekelijkse marktsfeer konden opsnuiven… wat een kleurenpracht. In een wirwar van zelfgemaakte kraampjes stellen de mensen hun producten tentoon. Overal zie je de kleurige, traditionele kledij. De inwoners van Comalapa kiezen ervoor om deze te blijven dragen. 

De gids leidde ons verder naar de kerk en het kerkhof. 

In de kerk waren ze in volle voorbereiding van de Paasweek, Pasen is een heel groot feest in Guatemala. 

Rond het kerkhof bekeken we het langste muurschilderij van Centraal-Amerika. Een schilderij van 185 meter lang met taferelen die ons de geschiedenis en het dagelijks leven van het dorp laten zien. In Comolapa leven en werken er heel veel schilders, het dorp wordt dan ook het “Firenze van Amerika” genoemd. Tientallen families hebben 'hun' kunstenaar afgevaardigd voor het lange schilderij, ze hebben allemaal samen een bepaalde stijl afgesproken voor hun werk. Daardoor is het een prachtig geheel geworden, waarbij je niet kunt merken dat het door een heleboel verschillende kunstenaars geschilderd werd. 

Na dit alles, vroeg ik aan de gids of we een omwegje konden maken langs de school van Astrid. Helaas kon ze niet afwijken van het programma omdat we dan niet op tijd terug aan boord zouden geraken. Ik vond dit zo spijtig nu ik zo dicht in de buurt van mijn petekind was. 

Het volgend puntje op het programma was iets gaan eten in Gabriel Art Gallery, het klinkt sjiek, maar het was eigenlijk een gewoon eetcafé. THet knaagde, ik wilde zo graag Astrid ontmoeten. 

Tijd voor actie! 

Na veel, heel veel, heen- en weergebel en met de hulp van de gids (mijn gsm werkte niet meer) kwam daar Astrid aangereden. Op een brommertje, in haar beste kleren. Haar moeder had gezegd : “ Je gaat vandaag uw Madrina ontmoeten, het is een speciale dag, doe je beste kleren aan!” . 

Astrid had zelfs de weg naar het restaurant moeten vragen, want het kind was er nog nooit geweest. 

We vielen elkaar wenend in de armen, ook al kenden we elkaar alleen maar van op een foto. Het was heel ontroerend om elkaar na 12 jaar 

eindelijk in levende lijve te ontmoeten. Het is een moment dat ik nooit zal vergeten! 

We hebben elkaar zeker 5 minuten vastgehouden zonder iets te zeggen en de tranen rolden maar over mijn wangen.I k probeerde in mijn pover Spaans te vragen naar haar familie en haar studie, maar ik was precies al mijn Spaans vergeten door de emoties. 

Astrid vertelde me dat ze voor verpleegster ging leren en dat ze daarna nog graag naar de universiteit zou gaan om chirurg te worden. 

Ik heb haar verteld dat ik haar daar graag in wil steunen. Ze toonde mij ook foto's van haar moeder, zusters, familie en vriendje. Haar vader had ze al drie jaar niet gezien, zei ze, hij werkt in het buitenland. 

We hebben samen iets gedronken en naar de plaatselijke muziek geluisterd (die ze speciaal voor ons kwamen spelen :-)). 

Drie kwartier en vele foto’s later moesten we afscheid nemen van elkaar, ook weer een droevig moment, wetende dat ik haar misschien nooit meer in mijn leven terug zal zien. 

Ze vroeg mij om nog eens terug te komen. 

Ik moest van haar zeker de groetjes doen aan Gust en al de foto's tonen. Dat heb ik dan ook beloofd. 

Ik vertrok terug met de bus zij op haar brommertje. 

Wat een afscheid, sniksniknsnik. 

Op de terugreis dacht ik : “Wat doe ik toch iets goeds door een kind te sponseren en haar te laten studeren en haar de kans op een betere toekomst te geven…”. 

Dat was een geruststelling. Ik ga proberen contact te houden via gsm. 

En ooit hoop ik terug te kunnen keren naar Comamapa en naar mijn Astrid.

Linda op bezoek